Wat kijk ik er naar uit om naar mijn werk te gaan. Een bijdrage kunnen leveren, mijn vleugels terug uitslaan. De voldoening van intellectuele inspiratie. De heerlijkheid van volwassen conversatie. Weg van de saaiheid der dingen en terug wat in het onbekende springen. De frisse wind van vrijheid in mijn snoet, na zoveel maanden moederen, het klinkt zoet.

Maar mijn meisje, elke vezel in mijn lijf snakt naar je nabijheid. Trekt me terug naar binnen. Wil het nest niet verlaten. De gedachte dat ik je met leegte, verdriet of angst zou achterlaten…wat ben ik dan een vat vol hiaten. De navelstreng is doorknipt, maar mentaal voel ik me kwetsbaar en naakt. Mijn lijf slaat nog steeds alarm bij elke kreet die je slaakt. Doemscenario's zijn dagelijkse kost, het stoot me bijna letterlijk tegen de borst.

We zijn verbonden voor het leven. Een wonderbaarlijk gegeven. Ik wil niet wijken van je zijde, ook niet voor even. Als ik je dan toch even verlaat, wil ik dat je terechtkomt bij een warm en lief toeverlaat. Maar ik wil ook niets missen van die mooie stappen in je leven, want voor je het weet is het te laat.

Ondertussen weet ik wel meer. In ons nest blijven is voor mij geen optie meer. Ik zou me uitsloven. Mijn vlammetje zou uitdoven. Ik zou de pijn van het gemis daarbuiten verdoven. Ik kan het me gewoonweg niet meer veroorloven. Toch als ik de mama wil zijn van mijn dromen.

Ze zeggen dan "Luister naar jezelf. Doe waar je je goed bij voelt". Maar ik heb gewoon twee tegenstrijdige verlangens. Ik wil carrière maken en avontuur. Maar ook verbondenheid met mijn meisjes en wat structuur. Ze lijken onverzoenbaar, staan soms haaks tegenover mekaar en kiezen is het lastigste gebaar. Het scheurt mijn hart bijna letterlijk uit elkaar. Het is ambivalentie op en top. Het is niet zomaar duwen op een knop.

Gelukkig leer ik ondertussen flexibeler denken. Het is niet of-of. Het kan ook en-en. Ik streef ook niet meer naar de perfecte balans, maar switch van de ene prioriteit naar de andere met een vloeiende cadans.

Ik zal dus terug stappen in de wereld zetten, want daar ben ik het meest bevlogen. Ook al zal ik nog regelmatig in mijn nest tunnel worden gezogen. Man man man. Was ik maar als man geboren. Dan had ik Quickie misschien niet zodanig in de grond willen boren. Want, meneer de minister, "kiezen" om te gaan werken of (gedeeltelijk) thuis te blijven, het is allemaal gemakkelijker gezegd dan gedaan, zeker moest er geen deftig vangnet bestaan.

Amaryllis,
September 2023