Hier zit ik dan.

Met​​ jazzmuziek​​ van​​ Charlie Parker​​,​ ​Miles Davis​​ en de beste remix van​​Roxanne​​ op de achtergrond, te kijken naar de surfers die nog om 19u30 in het water zitten te wachten op de perfecte golf. Ik, die na 2 glazen (uitstekende) rode Franse wijn, zit te wachten op mijn schrijf golf.

Want schrijven. Man man man. Wat wil ik graag meer schrijven.

Over de ambivalente dingen van het leven. Over zaken die een gevoelige snaar raken. Over hetgeen dat zo moeilijk onder woorden te brengen valt maar er wel toe doet.

Over de spanning tussen korte termijn goesting en lange termijn dromen. Genieten in de zonneschijn, maar liefst niet te veel rimpels op termijn. Duizenden congressen willen bijwonen maar ook een tweede kindje willen verwelkomen. Goesting in podcasts maken, schilderen en schrijven, maar ook behoefte aan financiële stabiliteit en boven water blijven drijven.

Over goesting in vrijheid en avontuur, en tegelijkertijd de enorme bijna viscerale nood aan koestering van mijn gezin. Zo puur.

Over hoe alleen op reis gaan je enorm dichtbij jezelf brengt, en tegelijk voel je de bijna onmiddellijke drang om de beleving te willen delen met anderen. Alsof het dan pas doordrenkt. De heerlijkheid van het surfen. De lekkere smaak van dat Frans kaasje. De buitengewone schoonheid van de natuurlijke stranden.

Hier kan ik wel even landen.

Ik leef hier volledig in symbiose met mijn heerlijke lijf. Ik surf hoeveel ik wil. Ik voel en eet waar mijn lichaam naar vraagt. Ik slaap tot 9 uur (man dat is lang geleden) en werk op mijn eigen tempo mijn to do’s netjes af. Een natuurlijk ritme dat ik thuis niet terugvind. Alsof ik een stuk van mezelf verlies in de stroom van anderen, net als een verdwaald kind.

Fascinerend trouwens hoe ik hier wel evenveel uitstelgedrag, kwaaltjes en soms zelfs rusteloosheid ervaar als thuis. Ik checkte inmiddels al 5 keer mijn whatsapp. Ik googlede even naar de voetbaluitslagen. En geraakte gisteren niet in slaap.

En toch. Ontstaat hier dit stukje tekst. Door het alleen zijn, de surfplank en de natuur. Wat ben ik dankbaar voor deze kuur. En binnenkort weer bij mijn gezin, vrienden en de stad, want een radicale einzelgänger is ook niet mijn pad.

Ja, het is de kunst van het én-én. En toch doet de zoektocht daarin me weer grijpen naar mijn pen.

Het is ondertussen 21u30, en de die-hard surfers liggen nog te dobberen op zee. Ik wacht ondertussen niet meer op het perfecte schrijfsel in spe. En bij mijn zoveelste uitstellend gescroll lees ik over omvergewaaide torens, schrijnende Gaza drama’s, en een kinderziekenhuis dat in Oekraïne werd geraakt. En dan denk ik…ambivalentie? What a first world problem…

En misschien is dat ook net weer ambivalent.
Allemaal zo heerlijk en vreselijk inconsistent.

Ciao for now,

Ama