“Hello there, let me introduce myself, I am here to tempt you, to seduce you, to spur you on, and to thrill you. I am also here to frustrate you. To let you down and disappoint you.

​I am desire.”

Verlangen.
Verlangend.
Het is bijna Verslavend.

Verlangen naar Lichtheid. Plezier. Rust.
Creativiteit. Groei. Lust.

Verlangen naar nieuwe prikkels als je je verveelt. Stilte als het te veel wordt. Zonlicht op een grijze dag. Gezond zijn als je ziek bent.

Verlangen naar dat moment waarbij een film, kunstwerk of muziek je raakt. Dat moment waarbij je zonder woorden chemie ervaart. Dat moment van inzicht dat een definitieve shift veroorzaakt.

Verlangen brengt je in beweging. Het is de motor van handelen volgens Aristoteles. Ons wezen in actie volgens Spinoza. Een scheppende kracht, dixit Nietzsche. Het is de kloof tussen je verlangen en de realiteit die raakt. Waardoor een creatieve stomende kracht ontwaakt.

“To desire is to feel alive. It’s because of me that you are inspired. I will take you on an exciting ride and let you grow beyond your boundaries. As long as you accept that I will keep you off balance, on the move, on the verge, and always reaching”.

Zoveel onrust dat verlangen mij al heeft gekost. Verlangen maakt het leven boeiend maar ook vermoeiend. Plezierig maar ook rusteloos. Ik kan niet zonder. Maar het is ook zoeken mét.

En als het verlangen eindelijk wordt gevoed, wil je meer. Opnieuw. Nog. Alsof het anders door je vingers glipt. Je roept flarden terug op, als poging om het gevoel opnieuw te capteren—en er nog even op te teren. Eens verzadigd, verdwijnt het plots in het niets—en verlangen we terug naar verlangen.

Misschien zit de kunst erin om ook te genieten van het verlangen op zich. Eens je weet waar je naar verlangt, is de trein al vertrokken.

Misschien is het de kunst om te leren ontspannen in het verlangen. Verlangen zonder te forceren of te fixeren. Het voeden met kleine beetjes. Tapasgewijs. En die momenten zoveel mogelijk te koesteren en in het nu te beleven.

Of…misschien is het de kunst om dankbaar te zijn voor wat je hebt. Het gras is altijd groener aan de overkant. Bovendien kan je verlangen soms niet vervuld worden. Valt de kloof niet te dichten. Kan je niet krabben waar het jeukt. En dan is acceptatie van de (soms pijnlijke) realiteit de meest rustgevende beweging die je kan maken.

...(denkt na).

​Ruggenkrabbers bestaan natuurlijk ook.

Warme kerstgroet,
Ama