Het spanningsveld tussen Vrijheid en Engagement. Amai mijne appel, dat is me al te bekend.

Je engageert je voor je job. Een eigen zaak. Een stiel. Investeert in een (vaste) partner. vrienden. kinderen. Met hart en ziel.

Het draait om iets opbouwen. Iets creëren. Erin blijven investeren. Wat vaak resulteert in meesterschap of schoonheid die ik echt weet te appreciëren. Zoals de vingers van Bill Evans die blindelings over zijn piano zweven. De overgave van Stephanie in ​​​Ser​. Mijn schoonzus die met zoveel geduld aanwezig is voor haar kroost. Mijn gynaecoloog die​ ​​​vrijwillig in Afrika operaties​ uitvoert​, wat een troost.

Engagement raakt. Ontroert. is Groots met een grote G. Het brengt ook een bijzondere voldoening met zich mee. Die je niet kan ervaren zolang je in de gang blijft wachten op perfectie in spe. Het is ook nodig als je iets wil uitbouwen…nee?

En toch merk ik dat het op een bepaald moment spant, dat engagement. Frustratie, vermoeidheid, verveling, wrevel. Het maakt je lijf onrustig en vertroebelt je gedachten met nevel. Het voelt soms verstikkend aan, ook al ben je zo begaan.

Zo heb ik nood aan een adempauze van​​​ ​het ouderschap​​​​ ​af en toe. Wat gezondere afstand van menselijke relaties - want amai, soms toch wel wat kwetsbaar en pijnlijk gedoe. Je blijft maar geven en gaan, en voor je het weet verwaarloos je een stuk van je eigen bestaan.

“Je hebt er toch voor gekozen?” zegt dan het rationele argument. Absoluut, maar soms weet je niet waar je aan begint. Wordt het na een tijd benauwd in de tent. Of zijn het gewoon te veel bordjes op hetzelfde moment?

Misschien botst het gewoon met mijn rusteloos nieuwsgierig karakter, wat ook telt.
En dan ben ik jaloers op de surfers in hun busje die zich aan niets of niemand binden.​​​​ ​Alice Toen​​​​​ die bewust koos voor geen partner noch kinderen. Of​​​​ ​mensen​​​​​ die resoluut kiezen voor hun eigen authentiek welbevinden.

Het gras is natuurlijk altijd groener aan de overkant. In een busje leven is ook krap en ambetant. En wat met al dat zand! Ik zou ook een mooie dimensie van het leven missen, ook minder interessant.

Is het weer de kunst van het en-en? of misschien de behoefte aan meer village om me heen? Misschien moet de deur gewoon af en toe op een kier. Voor wat frisse wind, zuurstof en een vleugje plezier. Een spannend nieuw zijpad hier en daar, zonder het kind met het badwater weg te gooien weliswaar. Troost vinden in​ ​​​​fantasie​​​​​ en nieuwe belevingen brengen altijd ​frisse chemie​​​​​. Ik blijf me in ieder geval engageren binnen arbeidspsychologie maar ga even het zijpad verkennen van​​​ ​een PhD​​​​

Ach liefste Vrijheid en Engagement. Wat droom ik toch van soepeler met jullie te kunnen bewegen, zodat ik jullie meer met elkaar kan verweven. Ik geraak soms zo moeilijk uit mijn geëngageerd gaan, gaan, gaan! En als ik dan eventjes proef van vrijheid, is het niet evident om mentaal terug te schakelen naar dat ijverig bestaan. Hoewel ik weet dat een volledig 'vrij pad' mij ook niet zou aanstaan.

En dan besef ik (heel) snel, dat ik zelfs de luxe heb om me te kunnen en te mogen begeven in dit spel. En kruipt de intense dankbaarheid onder mijn vel.

En met al die oorlogsheisa in de lucht, wordt dit first world problem plots weer een klucht!

Midlife groet,
Ama